IC Verpleegkundige Louise werkte op Sint Maarten

In 2018 werkte IC verpleegkundige Louise Veldhuis een periode bij het Sint Maarten Medical Center. Wij interviewden Louise destijds over haar ervaringen bij het ziekenhuis. Inmiddels heeft het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een COVID-19 project op het eiland opgezet om de zorg op het eiland te ondersteunen. Wij hadden nog zo veel mooi (pre-corona) materiaal over uit het gesprek met Louise dat hebben we besloten om een vervolg te maken op haar eerste blog.

Dit is deel 2 van ons gesprek met Louise. De eerste deel lees je in de blog: Louise werkt als IC verpleegkundige op Sint Maarten.

De bevolking en de cultuur op Sint Maarten

Sint Maarten kent een multiculturele samenleving. Veel immigranten komen van de Dominicaanse republiek en Haïti en spreken Spaans. De voertaal op het eiland is voornamelijk Engels, maar met Nederlands kun je ook nog aardig uit de voeten. Alleen de jongere generatie spreekt niet altijd Nederlands, omdat het geen verplicht vak meer is op school. Op het Franse deel wordt natuurlijk Frans en Engels gesproken. Al die verschillende culturen gaan hier niet altijd even makkelijk samen. Als je een patiënt hebt van zo’n gemengd huwelijk dan zie je de gekste dingen gebeuren. Je hebt hier ook verschillende geloven, waaronder hele strenge die bijvoorbeeld relaties van dezelfde sekse niet toestaan of accepteren. Ook onder collega’s merk je dat wel. Het is hier nog niet zo gewoon als bij ons in Nederland.

Toeteren als vriendelijk gebaar

De gewoontes in het verkeer zijn ook heel bijzonder. Files zijn er vaak. Mensen bezitten gerust 2 of 3 verschillende soorten auto’s. Wat ze ermee moeten is mij een raadsel! Je rijdt hier niet harder dan 80 kilometer en vaak dat zelfs niet eens. Er wordt veel geclaxonneerd, maar op een hele vriendelijke manier. Er wordt voor je gestopt en geclaxonneerd, zodat je weet dat je mag doorrijden. Als dank claxonneer je zelf dan ook weer. Verkeers- en straatnaamborden zijn er niet altijd, omdat er veel zijn gesneuveld door orkaan Irma. Google Maps is handig om te hebben, maar zelfs die kan niet altijd alles vinden.

Het klimaat bevalt me wel

Bijna alle dagen is er zon, maar er zijn ook flinke regenbuien. Soms ontstaan er in korte tijd gigantische plassen of staan hele straten blank, zodat ze niet meer begaanbaar zijn. Door deze regenbuien is Sint Maarten dan ook een stuk groener dan bijvoorbeeld Aruba of Bonaire. De temperatuur ligt altijd boven de 25 graden, tenminste in de maanden dat ik hier ben geweest. Ik ga regelmatig hiken langs het strand of in de bergen en mangroves. Je komt allerlei dieren tegen. Zo heb ik tijdens een avondhike tarantula’s gespot (die komen vooral als het donker is tevoorschijn). Er zijn wilde apen en vogels in alle soorten en maten. Leguanen kom je overal tegen en als je niet bang bent eten ze uit je hand. Je kunt hier duiken en snorkelen natuurlijk, maar heb ik niet gedaan. Het schijnt dat het koraal door orkaan Irma flink beschadigd is. Er is hier genoeg te ondernemen, andere eilanden liggen vlakbij dus zijn ook met de boot of klein vliegtuigje te bereiken.

Verschillen tussen de zorg in Nederland en Sint Maarten

Drie verschillen schieten mij direct te binnen. Het klaarmaken van medicijnen bijvoorbeeld. Wij geven inotropie via een perfusor, maar op Sint Maarten doen ze het al gauw in zakken als er hoge standen gegeven moeten worden. Dat vind ik erg handig. Een ander verschil is dat patiënten altijd in de nachtdienst worden gewassen. Soms al om half 5 als het druk is. Niet zo luxe als met onze verzorgingsdoekjes, maar gewoon met water en zeep waarna zij worden gepoederd. In Nederland is het contact met familie en patiënt erg intensief, hier is dat een stuk minder. Aan bezoektijden wordt hier strikt de hand gehouden. Als de bezoektijden om zijn dan loopt de beveiliging met een soort van schoolbel door de gang om aan te geven dat je moet vertrekken.

Verantwoordelijk voor de patiënt tot in het vliegtuig

Er komt hier meer op de verpleegkundige aan. Patiënten worden regelmatig overgevlogen naar andere ziekenhuizen. Je bent verantwoordelijk voor de hele papierwinkel en ook voor die van het familielid dat meevliegt. In Nederland is dat de verantwoordelijkheid van de secretaresse. De patiënten die naar het vliegveld gaan worden altijd door een IC verpleegkundige begeleid. Zij worden door ons met de ambulance tot op het vliegveld gebracht, ondanks dat een team van arts en verpleegkundigen van het ontvangende ziekenhuis ook meekomt. Wij zijn tot in het vliegtuig verantwoordelijk voor de patiënt.

Twee ambulances op de Nederlandse kant van Sint Maarten

Er wordt altijd met zwaailicht en sirene gereden. De reden daarvoor is dat er maar 2 ambulances op de Nederlandse kant rijden. Die moeten zo snel mogelijk weer beschikbaar zijn. Zelfs voor een stabiele patiënt die voor een MRI naar de Franse kant gaat, wordt er zwaailicht en sirene gevoerd. Tot aan de grens, want dan is het niet meer toegestaan. Ik ben op mijn tweede dag op de ambulance meegereden en zat vol verbazing te kijken. Het voordeel van het Franse ziekenhuis is dat je meteen de uitslag krijgt.

De collega’s van het Sint Maarten Medical Center

Er werken hier veel verpleegkundigen uit Curaçao en Suriname. Ook hebben veel collega’s in Nederland gewerkt en spreken dus Nederlands. Het IC team is klein, zo’n 9 verpleegkundigen. De sfeer onderling is erg gezellig en hecht. Collega’s werken veel. Werkweken van 40 uur is standaard en er zijn diensten van 12 uur door gebrek aan personeel. Je werkt dan bijvoorbeeld van 11 uur ‘s nachts tot 11 uur ’s morgens of andersom. Overuren worden hier goed betaald en zijn makkelijk te maken. Daar wordt niet moeilijk over gedaan, maar ligt wel vastgelegd in de CAO. Omdat ik hier geen verplichtingen heb zoals thuis, heb ik veel vrije tijd ondanks mijn 40-urige werkweek. De dagen duren lekker lang, maar de tijd vliegt voorbij.

Vergeet Dutch time en verwelkom Caribbean Time

De mensen zijn hier echter heel relaxt en wat ik zo bijzonder vind is dat iedereen altijd tijd genoeg heeft. Na een nachtdienst blijven ze gerust nog een uur kletsen, terwijl wij in Nederland altijd zo snel mogelijk naar huis willen. Tijd is hier niet zo belangrijk als bij ons. Je hebt Dutch time en Caribbean time, wat inhoudt dat Nederlanders meestal een kwartier te vroeg verschijnen op een afspraak en Sint Maartenaren rustig een half uur te laat komen. Voor mijn afscheidsetentje werd me geadviseerd om vooral op Caribbean time te komen, dus ik kwam een half uurtje later. Bij aankomst stonden ze me al op te wachten, omdat iedereen die avond netjes op tijd was gekomen. Ik was 7 keer gebeld over waar ik toch bleef?! Daar hebben we hard om gelachen samen.

We werken met Junior en Senior IC verpleegkundigen

Als Junior verpleegkundige ben je nog in opleiding. Dat duurt ongeveer 2 jaar, maar als er meer tijd nodig is dan is dat ook geen probleem. Iedere maand krijgen ze een toets en aan het eind van de opleiding vaker. Elke junior heeft natuurlijk ook een werkbegeleider. De opleiding wordt in-service gegeven door het hoofd IC. Hij is zelf IC verpleegkundige en verantwoordelijk geweest voor het opzetten van IC in het SMMC. De lerarenopleiding heeft hij in Nederland gevolgd. Als gediplomeerd IC verpleegkundige val je onder de categorie Senior IC verpleegkundige. Klinische lessen worden gegeven door collega’s en ook wordt er regelmatig bijscholing gegeven door de IC opleider. Ik speelde daar verder geen rol in, maar mocht deze lessen ook volgen.

Ziektebeelden op de Intensive Care

De ziektebeelden die ik op de IC heb gezien waren veel van cardiale aard. Ook meningitis, sikkelcelanemie, epileptisch insulten, COPD, pneumonie, CVA, DM, TS. MRSA lijkt hier wat vaker voor te komen, maar verder eigenlijk niet veel anders dan in Nederland. Er zijn wel aanzienlijk meer ribfracturen. Veel mensen werken hier aan hun daken en dat loopt niet altijd goed af. Wat opvalt is dat waar wij vinden dat we uitbehandeld zijn en de behandeling stoppen er hier doorgegaan wordt. Voornamelijk om de familie gerust te stellen. Abstineren wordt hier niet gauw gedaan, dat heeft met cultuur te maken. Moderne apparatuur en materialen zijn overigens goed aanwezig en wat nodig is mag gewoon worden besteld.

Omgaan met heimwee

Je bent hier natuurlijk niet thuis waar je even in de auto stapt en naar familie gaat. De dagen vliegen hier om en ik ben wel eens eenzaam geweest. Vooral als ik een dag of drie alleen was en mijn man niet zag. Ook hij werkte, vanuit de politie, een periode als waarnemer op Sint Maarten. In Nederland maakt het niet uit als je een paar dagen alleen bent, maar hier ben je meer op jezelf aangewezen. Door gebrek aan personeel wordt er hier veel overgewerkt en hebben collega’s niet altijd tijd of energie om leuke dingen met je te doen. Je moet dus wel proactief zijn en zelf graag dingen ondernemen. Met familie heb ik regelmatig contact via WhatsApp of FaceTime. Het voelt alsof ze vlakbij zijn. In het appartement heb ik gratis WIFI, al wil die nog wel eens haperen bij zo’n fikse regenbui.

Praktische gezien mis ik weinig

Je hebt heel veel winkeltjes en supermarkten. Afhankelijk van wat je koopt is het levensonderhoud hier duurder dan in Nederland. Fruit en groenten zijn erg en zuivelproducten ook. De meeste middelen moeten van buiten het eiland worden ingevoerd. De huur van huizen is flink gestegen na orkaan Irma, want huizen waren schaars en nog niet allemaal gerestaureerd. Een collega kon pas na ruim een jaar terug haar huis betrekken. Het eiland en de mensen hebben flink te lijden gehad van de orkaan de afgelopen jaren. Voor mijzelf mis ik niet zo heel veel. Ik ben hier tijdelijk en daar heb ik me op ingesteld. Er is hier genoeg te doen en bezichtigen, zoals op elk eiland dat leeft van toerisme.

Tips!

Ga, als je durft, van de zipline ‘The Flying Dutchman’ af! Je gaat dan van de hoogste berg op de Nederlandse kant via een stalen draad aan een harnas naar beneden. Aangekomen op de Franse kant kun je heerlijk eten en betalen met euro’s. Eettentjes zijn er in overvloed. Of beklim Pic Paradis, de hoogste berg van het eiland, en ontspan daarna op de Loterie farm die onderaan de berg ligt.

Waarom ik IC verpleegkundige ben

Jullie vroegen mij naar mijn drijfveer voor de specialisatie tot IC verpleegkundige. Het belangrijkste argument is verdieping. Weten waar je het over hebt, waarmee ik niet wil zeggen dat een algemeen verpleegkundige dat niet heeft overigens. Het geeft echter zo veel plezier in je werk als je bijvoorbeeld klinisch kunt redeneren en kunt meedenken over wat er speelt. Kennis is macht en geeft je een zekerder gevoel. Door de schaarste van verpleegkundigen heb je nu natuurlijk ook veel meer keus en kansen om bijzondere ervaringen op te doen, zoals in mijn situatie. Overal op de wereld is er een tekort aan zorgprofessionals, wat eigenlijk bizar is. Het geeft wel aan hoe belangrijk ons vak is. Dat het beter gewaardeerd mag worden, zodat meer mensen geïnspireerd raken om de zorg in te gaan.

Wat een fantastische en bijzondere tijd bij het Sint Maarten Medical Center. Ik raad een waarneming op dit eiland aan iedereen aan!

Groeten,
Louise