Tot op het allerlaatste moment was het spannend of alles door zou gaan, maar Louise Veldhuis is begin september 2018 gestart als IC verpleegkundige op Sint Maarten. Gedurende 3 maanden ondersteunt zij de afdeling van het Sint Maarten Medical Center (SMMC). Om haar belevenissen te volgen stelden we haar een aantal vragen. In dit eerste deel vragen we Louise naar haar vertrek en aankomst op Sint Maarten.
Hoi Louise, je bent IC verpleegkundige. Kun jij ons iets vertellen over jouw loopbaan?
Ik ben begonnen bij de marine als ziekenverpleegster en kreeg daar een bedrijfsopleiding. Deze opleiding was vooral gericht op oorlogssituaties en over het algemeen op jongere patiënten. Dit heb ik 4 jaar gedaan en was een ervaring om nooit te vergeten. Daarna ben ik als ziekenverzorgende bij de thuiszorg gestart. Dat was een hele andere categorie, omdat ik niet gewend was om met oudere mensen te werken. Het was wel erg leuk. Vervolgens heb ik het besluit genomen om een erkend diploma te gaan halen en te solliciteren in het Elisabeth Gasthuis in Haarlem. Daar mocht ik de verkorte opleiding niveau 4 doen. Toen ik dit gehaald had, besloot ik door te studeren voor MC verpleegkundige en heb daar de IC opleiding aan vastgeplakt. Ik zat toch al in de flow van schoolbanken.
De IC opleiding was een hele uitdaging. De techniek van de beademde patiënt vond ik een uitdaging; er komt zo veel bij kijken op de IC. De contacten met patiënt en familie zijn intensief, wat ik erg leuk vind. Ik ben al die tijd bij hetzelfde ziekenhuis gebleven die nu als het Spaarne Gasthuis bekend staat.
Heb je al vaker als verpleegkundige in het buitenland gewerkt?
Nee nog nooit, dit is mijn eerste keer. Mijn man en ik wilden graag werken op de Caribbean, maar mijn moeder had net mijn oudste zus verloren. Ik wilde het niet erger maken door voor langere tijd weg te gaan. Afgelopen voorjaar is mijn moeder overleden en kwam voor ons het moment om te gaan.
Kon je makkelijk weg van jouw werkgever in Nederland?
Nee, eigenlijk niet. In eerste instantie ging het ook niet lukken, maar mijn man is als politieagent voor een half jaar op Sint Maarten gestationeerd. Op de overige ABC eilanden was ik al wel eens geweest, maar op Sint Maarten nog niet. Het leek mij een mooie kans om hier te gaan werken. Ik heb aangegeven dat ik toch wel heel graag wilde gaan en het hoofd is daarop gaan overleggen met HR. Gelukkig waren zij van mening dat dit ook hoort bij ontplooiing en het opdoen van kennis/ervaring. Via collega’s kwam ik in contact met Healthz en zij hebben een waarneming op Sint Maarten voor mij opgezet.
Hoe heb jij je voorbereid op het vertrek naar Sint Maarten?
Ik moest veel regelen wat betreft vaccinaties. Ik wist niet of ik voor alles wel was ingeënt, dus ben ik naar de dokter gegaan om verschillende titers te laten bepalen en MRSA kweken af te nemen. Ook moest ik een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) aanvragen. Het was nog ‘kielekiele’ of die op tijd binnen zou komen, maar een dag voor vertrek lag hij op de deurmat! Een tip: als je op korte termijn een VOG moet aanvragen, zeg dan dat er spoed bij is. Anders kan het zomaar 6 tot 8 weken duren. Ik had ook nog 2 poezen die ik graag mee wilde nemen, maar dit was niet haalbaar. Ten eerste is hier bijna geen appartement te krijgen waar dieren toegestaan zijn en de reis te traumatisch voor ze. Missen doe ik ze wel, maar mijn schoonzoon is een goede oppas.
Op Sint Maarten kom je niet in een gespreid bedje terecht. Het eiland is in 2017 zwaar getroffen door orkaan Irma. Hoe is de situatie nu?
De situatie gaat op dit moment met sprongen vooruit. Je ziet dat ze keihard aan het werk zijn met de wederopbouw voor het nieuwe toeristenseizoen. Wel kom je nog veel boten tegen die op het land liggen of half verzonken zijn in het water. Je ziet ze meteen als je gaat landen. Een beetje een triest welkom, maar heeft ook wel weer wat.
Nog niet alle stranden op het eiland zijn open en de natuur heeft er ook flink van langs gekregen. Zo zijn er veel bomen zonder toppen. Een groot probleem op het eiland is de vuilnisbelt die dag en nacht brandt of rookt. Dit is niet zo’n mooie kant van Sint Maarten. Hij ligt ook nog eens in Philipsburg (hoofdstad), dus je kunt er niet omheen en ruiken doe je het zeker met een bepaalde wind. Aan de Franse kant loopt de heropbouw een stuk trager, daar zie je nog heel veel rommel.
Hoe is de bevolking daaronder en merk daar iets van op de werkplek?
Je merkt dat de bevolking in het begin heel erg gespitst is op de weersverwachting. Vooral als er een orkaan in de richting komt natuurlijk. Het orkaanseizoen loopt van juni t/m november, waarvan september de meest gevreesde maand is. Ik merk nu dat het een beetje naar de achtergrond verdwijnt, maar in het ziekenhuis hebben ze materialen voor een orkaan klaarstaan. Ze hebben zich goed voorbereid: de patiënten die ontslagen kunnen worden, sturen we naar huis. Patiënten die niet naar huis kunnen, worden zo veel als mogelijk overgevlogen naar andere bestemmingen, zoals Santa Domingo of Colombia.
Je kunt je voorstellen dat als er een orkaan komt, het personeel zo snel mogelijk naar huis en hun familie willen. Vaak spreken ze af dat degenen zonder man en/of kinderen in het ziekenhuis blijven. Het ziekenhuis ligt gelukkig op een veilige plek in een dal. Na orkaan Irma was alleen het dak beschadigd, waardoor er waterschade aan het plafond is. Het plan is om een nieuw en groter ziekenhuis op dezelfde plek te gaan bouwen binnen een aantal jaren.
Kun je iets vertellen over je woonsituatie op Sint Maarten?
Mijn woonruimte heeft het Sint Maarten Medical Center voor mij geregeld. Ik heb een heel schattig appartement bij hele lieve gepensioneerde mensen, met prachtig uitzicht over het dal met ziekenhuis. ‘s Avonds gaat de boel op slot door middel van hekken. Mijn appartement heeft een eigen opgang met balkon en binnen is alles aanwezig. Luxe gasfornuis, magnetron met ruime keuken en aparte slaapkamer met 2-persoonsbed. In de kamer staat een opklapbed, dus er kan altijd iemand komen logeren. Er is een tv met veel zenders en ik kan zelfs het Nederlandse nieuws een beetje volgen. Je moet toch op de hoogte blijven van ons koude kikkerlandje.
Hoe heb je jouw eerste werkdag ervaren? Ben je goed ontvangen in het ziekenhuis?
Mijn eerste werkdag was er een om nooit meer te vergeten. Ik werd allerhartelijk ontvangen en kreeg van een collega een rondleiding door het ziekenhuis. Ik heb alle verpleegkundigen en artsen die er die dag waren een hand geschud tot aan de directeur aan toe. Later in de week kwamen collega’s zelfs naar de IC om zich voor te stellen. Ik werd op het intranet voorgesteld en verwelkomd.
Als je door het ziekenhuis loopt zegt iedereen je gedag en soms zelfs bij naam. Verpleegkundigen stellen zich voor als nurse met voor- of achternaam. De artsen zijn ook alleraardigst en veelal Nederlands. Het ziekenhuis is klein en er is op iedere afdeling een tuintje in de gang. Patiënten die mobiel zijn kunnen in een luie stoel zitten, eten daar gezamenlijk en kunnen hier hun bezoek ontvangen. Alles is open en doet gezellig aan.
Heb jij jouw werkwijze of routines aan moeten passen in het ziekenhuis? Zijn er werkzaamheden die je in Nederland niet doet of andersom?
Op mijn 2de dag ging ik een dame wassen. Ik maakte een opmerking over dat het bed zo traag omlaag ging en kreeg de opmerking: “meisje je bent in de tropen, je moet je aanpassen alles gaat hier trager”. En ja…dat ga je vanzelf doen, anders ben jij de enige die zo hard loopt.
Eten is hier ontzettend belangrijk, daar begin je mee als je op het werk komt en wordt de hele dag door gedaan. Op een ochtend werd er op het raampje van de IC getikt en werden er 15 bakjes gebracht door een dankbare patiënt. Daarin zat Johnny cake (soort dik pitabroodje) met zoute vis in olie en een hardgekookt ei om de dag mee te beginnen.
Qua werk zijn wij toch wel erg verwend in Nederland. Voor alles hebben wij wel iemand die je helpt, zoals een secretaresse. Veel mensen zijn hier niet verzekerd en dat moet de verpleegkundige regelen. We plannen de rit met de ambulance en zorgen ervoor dat alle papieren om te kunnen vliegen aanwezig zijn. De verpleegkundige vliegt soms ook als begeleiding mee. De apparatuur waar we mee werken is modern en van beste kwaliteit, net als in Nederland. Doordat er niet continu artsen op de afdeling aanwezig zijn, moet je goed opletten welke hoofdbehandelaar er gebeld moet worden of waarneemt. We hebben 3 IC bedden en op de afdeling liggen de mensen aan de telemetrie. Er meren elke week wel een paar cruiseschepen aan, daardoor hebben we vaak patiënten die van de schepen komen.
Bemiddelen op Sint Maarten was een nieuwe ervaring voor Healthz en jij was de ‘pionier’ voor ons op het eiland. Je moest veel regelen en vooral veel afwachten. Vond je dat lastig of juist een uitdaging?
Ik had héééél veel geduld nodig (niet mijn sterkste punt). De communicatie vanuit Sint Maarten verliep uiterst traag. Dan was er weer iemand op vakantie dus moesten we wéér wachten. Ik ben op zich wel een rustig persoon, dus aan de buitenkant merk je niet zoveel, maar dit was wel een hele toer. Iedereen in Nederland was reuze nieuwsgierig en leefde met mij mee. Collega’s snapten niet waar ik het geduld vandaan heb gehaald en ik soms ook niet. Zo zie je maar dat je tot meer in staat bent dan je wel eens denkt.
Mijn man was al op Sint Maarten en is bij de IC van het ziekenhuis langsgegaan om kennis te maken en zo het proces wat te versnellen. Hij heeft hetzelfde probleem als ik: wij willen het liefst alles in een dag regelen. Ik weet niet of het geholpen heeft, maar zodoende wist ik al hoe de IC eruitzag en wie de supervisor was. Mijn man had alvast wat foto’s gemaakt. Uiteindelijk hebben de onderhandelingen nog bijna 2 maanden geduurd, waarin ik menigmaal heb gedacht: “laat maar zitten, dit kost me te veel stress”. En als je dan uiteindelijk in het vliegtuig stapt kun je eindelijk alles loslaten en gaan genieten.
Dit was het eerste deel over de ervaringen van Louise Veldhuis op de IC afdeling van Sint Maarten. Het tweede deel van dit gesprek lees je in deze blog!